Ποσειδωνιάται


Ποσειδωνιάταις τοις εν τω Τυρρηνικώ κόλ-
πω το μεν εξ αρχής Έλλησιν ούσιν εκβαρβα-
ρώσθαι Τυρρηνοίς ή Ρωμαίοις γεγονόσι και
την τε φωνήν μεταβεβληκέναι, τα τε πολλά
των επιτηδευμάτων, άγειν δε μιαν τινα αυ-
τούς των εορτών των Ελλήνων έτι και νυν,
εν η συνιόντες αναμιμνήσκονται των αρ-
χαίων ονομάτων τε και νομίμων, απολοφυ-
ράμενοι προς αλλήλους και δακρύσαντες
απέρχονται

		ΑΘΗΝΑΙΟΣ

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι' άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ' είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων' η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι' αυτοί ήσαν Έλληνες-
Ιταλιώται έναν καιρό κι' αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι -ω συμφορά!- απ' τον ελληνισμό.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Back to [ Menu | Main Page ]