Λοεγκρίν

     Λυπάται ο καλός ο βασιλεύς την Έλσα
     και προς τον Αυλικό τον Κήρυκα γυρίζει.

     Καλεί ο Κήρυξ, και η σάλπιγγες ηχούνε.

     Α βασιλέα, σε παρακαλώ ακόμη,
     ακόμη μια φορά ο Κήρυξ να καλέση.

     Ο Κήρυξ πάλι προσκαλεί.

                                               Σε ικετεύω,
     πέφτω στα πόδια σου. Λυπήσου με, λυπήσου.
     Είναι μακρυά, πολύ μακρυά και δεν ακούει.
     Για τελευταία μια φορά ο Κήρυξ τώρα
     ας προσκαλέση. Ίσως θα φανή.

                                                               Ο Κήρυξ
     εκ νέου προσκαλεί.

                                    Και να, σαν κάτι
     άσπρο εις τον ορίζοντα εφανερώθη.
     Εφάνηκεν, εφάνηκεν - είναι ο κύκνος.

     Α δυστυχία μας, α δυστυχία, όταν
     λυπάτ' ο βασιλεύς και προς τον Κήρυκά του
     στρέφει μηχανικώς, χωρίς πολλήν ελπίδα.
     Κι' ο Κήρυξ προσκαλεί κ' η σάλπιγγες ηχούνε.
     Και πάλι προσκαλεί κ' η σάλπιγγες ηχούνε·
     και πάλι προσκαλεί κ' η σάλπιγγες ηχούνε·
     αλλά ο Λοεγκρίν δεν έρχεται ποτέ του.

Και όμως απαράβατη θα εφυλάττετο η πίστις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Back to [ Menu | Main Page ]